Typend op mijn Olivetti M24 knelt mijn jeans-kruis snel, te snel. Mijn kantoor vult zich met de vage geur van mijn Lief sinds 20 jaar, Poison van Dior. Maar het is ochtend en zij is thuis, neemt een bad, haar tepels wijzen omhoog uit het schuimende schuim.
Nee, die gedachte doet me niet verstijven. Als ik opkijk, is er een nieuw meisje, een uitzendkracht, omdat mijn secretaresse aan het bevallen is of zo. Petite, koffiemelk-Molukse Evie, te veel mijn type! En ze draagt Poison, niet zo royaal als mijn Lief, maar genoeg om me daar beneden een heerlijk ongemak te bezorgen.
Later, na een hoop komen en gaan van Evie in mijn kantoor, belt mijn Lief om aan te kondigen dat we vanavond uit eten gaan en ik vertel haar van mijn kwelling. Ze giechelt. En om zes uur is ze er, doet haar zwarte persianer open en haar Poison kondigt haar aan, gewelddadig en naakt. En ja hoor, ik neem haar dan en daar, op mijn bureau, vul haar wezen met mijn hardheid van de hele dag, mijn vloeiblad bevlekkend met grote spetters, om daar de volgende dagen stiekem van te genieten. Gelukkig zijn we de laatsten op kantoor, zodat ze haar extases de hemel in kan schreeuwen.
We waren gretig, begerig in onze lang vergeten wilde vrijpartij, die herfst van ’84. De M24 is vele malen getuige van ons spel geweest, haar 6 lege slots nat makend, de 2 andere gevuld met PCOS en grafische kaart.
Elke keer was dat, als Evie dat parfum droeg. Nooit heb ik haar verteld hoe ze ons opwond, maar aan het eind van haar drie maanden liet ik haar blozen, en bedankte haar met een -meer dan 120 gulden- flesje ‘eau-de-parfum de Poison’.
Deze blog is een ’flash’, een kort verhaal van rond de 300 woorden, grove penseelsteken op een doek vol hete gedachten. En oh ja, de M24 was de tegenhanger van de IBM PC in die eerste jaren van automatisering met PC-DOS 2.11…